De bolletjestrui is vergeven

Vanochtend na een goede, maar aan het einde toch wel een koude nacht, verlaten we de camping. Geplaagd door de muggen, doen we de trainingsbroek aan bij het opruimen. Binnen een half uur zijn tenten opgeruimd en zijn de fietsen bepakt en bezakt. We nemen nog een cappuccino met een croissants en vertrekken.

De zon is al warm, en doet onze bovenarmen gloeien, maar met de rijwind heb je hier geen last van. Verradelijk dat wel. Met een goed gevoel stappen we op. Eerst 10 km fietsen en dan zitten we weer op de route. 

Het land is vlak en heeft tot in de verte geen opstakel. Koolvelden, vooral rode, passeren ons. In de bermen groeien de distels en de rode klaprozen tierig. Een mooi gezicht om mee te beginnen. En wat zal de dag nog meer brengen. De temperatuur loopt al snel op. Schaduw is er weinig. Na 10 km vinden we de route en wordt koers gezet naar Bagno di Romaniga. 

Plots duiken we een bos in. Waar ook een mountainbike route is uitgezet. Wij rijden tegen de route in. Erg handig!

Bij elke onoverzichtelijk bocht verwacht je een tegenligger, maar het valt mee. Wel prachtig om ver van de bewoonde wereld hier te mogen fietsen.

Het landschap veranderd meer en meer in een visgebied. Langs de rivieren die zich worstelen in het landschap, vindt je vele vissershuisjes. Ze staan op palen en hebben vierkante visnetten van 10 bij 10 meter. In het midden ligt een gewicht of stenen/schelpen om ze goed naar de bodem te krijgen. Velen op een rij. Veel bedrijvigheid is er niet. Ze staan bijna allemaal omhoog. Misschien brengt hun de nacht meer.

Na 30 km zitten we aan het strand voor de ochtend koffie. 

Het moment dat het kwartje valt. We zitten aan de kust terwijl we land inwaards hadden moeten zijn om de om bekende route te volgen. Hoe is dit mogelijk? 

Bij het uitzetten van de routes heb ik er zoveel gemaakt dat we de foute route hebben genomen. Hieruit blijk er gaan vele wegen naar Rome. Vervelend, maar niet meer dat dat. We fietsen toch prachtig? 

We fietsen de route toch door. Hopend tegen beter weten in dat het wel zo goed zal komen. Plots staan we tegen een middenvangrail, waar we dachten te kunnen oversteken. Er zit niet anders op om de superstrada terug te volgen tot de eerste afslag. Waar we kunnen keren. 

Via mooie fietspaden fietsen we verder. De omgeving doet zich aan als de polder in Nederland met z'n gemalen. Het is schitterend om te zien.

Langszaam aan beginnen de wolken samen te pakken. Een fikse regebui dreigt. We zien het met gespannenheid aan.  Gelukkig fietsen we er onder door en tegen de middag leggen we aan bij een panna restaurant midden op de vlakte van stromen en beken. 

We raken in gesprek met een Italiaan die goed Duits spreekt. We spreken over de verschillen tussen beide landen. Dit maakt voor mijn het fietsen zo leuk. Het onverwachte is zo prettig. De gesprekken gaan over elkaar te informeren en te bekritiseren, en toch allebei met een goed gevoel verder gaan. Hij zei nog; "Pas op in Bari daar zijn alleen maar dieven!"

Ciao en veel plezier!

Langszaam vervolgen we onze weg. Wat een voorrecht dat het kan!

De dreigende wolken fietsen we snel uit ons zicht. En de bergen van de appenijnen doemen op. Met een beetje ontzag dat wel. Een beetje, want we kennen ze al van de vorige tocht.

Langszaam hebben de spieren ook iets van herkenning. Het wordt pittig. 10 to 112 procent is geen uitzondering. Niet lang maar wel heel gemeen. Hier worden de punten vergaard. De bolletje trui is voor Fred!

Het water om te drinken is niet aan te slepen. Zeker niet op zondag. Alles is bijna dicht. Zo hoort het denk ik. Niet dat ik gelovig ben, maar een dag van even niets, ligt me wel. Een 24 uur economie is prima als er maar een dag van niets is, kan ik me wel in vinden. Zal er wel nooit meer van komen.
We kopen ons water, tegen mij principes in (ik koop niet op zondag), bij de plaatselijke horeca. Je moet wat! Tja daar ga ik al...

Na 107 km is het genoeg en we komen aan bij een camping, om vervolgens te ontdekken dat we 30 km off route zijn. 

Oorzaak van te veel routes naar Rome. Wat DOM!

We hebben geen keus en moeten dit morgen weer goed maken. Ook wel weer avontuurlijk en daar gaat het tenslotte ook om.

We hebben genoten van vandaag, en we worden steeds meer het uiterlijk een beroepswielrenner, bruine armen en benen, met een witte trui.

De avond begint bij een plaatselijke kroeg. In ons ogen een fout café. De vrouwen ogen hoerig en zijn behangen met tatoo's. Waarvan het hakenkruis in de nek wel heel opvallend is. Het fascistische leven gaat hier openlijk verder. Verder eten we zo als goed gebruikelijk bij de pizzeria. Ik ga vreemd! En bestel een pizza salami! Die salami hoort toch niet op een pizza of ben ik nu gek?

Fino a domani!