Arizona in Iltaië

Door het getimmer van onze achterbuurman, die zijn jaarstand plaats aan het inrichten was, werden we wakker. Het was 6 uur. Sommigen hebben het druk zullen we maar zeggen. We begonnen dus wel vroeg aan de dag. Met een gevoel ik draai me nog eens om en hou eens op met dat gezaag en getimmer begon de dag. Vanuit de tent kijk ik door het tent doek naar de lucht. Ik hoop te zien of de zon schijnt. Ondekken  lukt niet. In de tent ruim ik op. Sportkleding (fietskleding) in de ene tas en gewone kleding in de andere. We leven uit tassen. Een nomaden leven. 

Het is het gewone ritueel van de ochtend. Daarna tent in pakken en douchen.

Waarschijnlijk. We gaan tot Foggia vandaag, 80 km verderop. En zien dan wel verder. Onze eerste instantie stop. Een camping is er niet dus zal het wel een hotel worden of hostel.

Als we de weg opdraaien is het er al druk. Tweede Pinksterdag kennen ze niet in Italie. Maar ze komen niets  te kort. Ze hebben er genoeg.

De weg is recht. Van bovenaf zie je twee stipjes die zwoegen tegen de weg. 

Je kunt namelijk 15 km ver kijken. Één lange rechte weg. De zon brand in de nekken van de fietsers. Het verkeer raast en toch voel je je alleen. Alleen in de desert.

De bocht in de weg onderbreekt de 15 km, om vervolgens weer 20 km verzicht te geven in één lange rechte streep. Het verveelt. Het vraagt om geduld. 

Alleen zijn we niet. We komen wel 60 dames tegen van lichte zeden op een traject van 80 km. Velen zien ons van vere aankomen en gaan verder met hun telefoon. Een enkeling doet vermakelijk een loopje, of probeert verbaal contact te krijgen. 

Eindelijk stopt de weg en komen we Foggia binnen. Gelijk zien we in waarom de man ons gewaarschuwd had. Vele asielzoekers die niets te verliezen hebben. Families die aan de onderkant van de samenleving leven, waar ik geen optisch beeld van had. Een toch wel goed geklede man die eet uit de vuilnisbak, om over de gezinnen die wonen op de vuilnis maar te zwijgen. 

Daar kom je dan als toeristje met je fietsje en je tasje op het stuur met contant geld. Het maakt ons niet gerust. Hadden we hier wel moeten zijn. Stel je voor als we een lekke band krijgen.. wat dan?

Op weg naar het centrum is het niet beter. De wegen zijn slecht, de huizen in vervallen staat. De mensen grimmig. Armoe overal. Alleen in het centrum wordt het beter. 

De vraag komt al gauw bij ons allebei. Willen we hier wel overnachten?

De setting maakt ons niet gerust en niet van wat we ons ervan gedacht hadden. Ook de waarschuwing van de man van gisteren speeld in ons hoofd. We zijn op de verkeerde plek en moeten hieruit zien te komen. We blijven vlak bij elkaar fietsen en gaan op zoek naar het station. Het beeld is wat we kunnen verwachten in de aankomende 70 km. 

We nemen geen risico om op de verkeerde plaats en het verkeerde moment te zijn. Als je niets hebt is alles meer. 

We nemen de trein naar Molfetta, om vervolgens eerder uit te stappen. 

Trani is vast een betere plaats, en ligt na Barletta. Waar het weer "normaal" zou zijn. Het gebruik maken van de trein doet vervelend aan maar is nu wel de betere beslissing.

In Trani fietsen we van het station naar de haven. Ons middag biertje wordt er één die gebrouwen wordt op het eiland Elba. Hij smaakt heerlijk.

Na twee stappen we weer op. We gaan een hotel zoeken. 

We fietsen de stad rond om vervolgens weer bij de haven uit te komen en een hotel vinden. 50 meter van ons terras. 

We douchen, wassen de kleding en laden alles wat we aan electronica bij ons hebben op. 

Dan gaan we eten. Aan de haven bij de ondergaande zon. 

Het is een historisch stadje met plaveisel van marmer steen. Heel erg mooi. Het is roerig om de haven. Gezellige restaurants en leuke muziek. Het contrast van het beeld van vanmiddag is zo groot.

We hebben voor het eerst rust om eens de stad te bekijken.

Vissersboten en luxueuze jachten  liggen gebroederlijk naast elkaar. 

Het is het ultieme vakantie gevoel. Of zal het komen door de afstand zijn die we nog moeten doen? Nog geen 60 km tot Bari.

De avond die regenachtig lijkt te beginnen, eindig zwoel en lekker. Met een t-shirt aan eten we. 

Vanavond lekker in een bed slapen. Voor de derde keer tijdens deze trip.

Morgen 15 km fietsen en dan weer naar een camping. Dat zijn we onze tenten verplicht.☺