Dag 7: van Tubbingen naar Illmensee 110 km

Wat hadden we de avond in Tübingen nodig. Door de onophoudende regen, van gisteren, voelde het alsof we op de noordpool waren. Het prachtige Naturpark von Schönbuch waar we op goed geluk door heen reden, kon ons gestolen worden. We wilden alleen maar een warme douche. Zowel kaart als Garmin liet ons in de steek in het dichte bos. Op een paar snelle aanwijzingen van een wandelaar zijn we verder het bos in gefietst. Best spannend. En alle bomen en paden lijken op elkaar. Was dit nu de eerste zijweg rechts of al de tweede. Wie had er goed opgelet bij de uitleg van de wanderlaar? Een echte goktocht dus. Verrassend zien we na een lange tijd zand pad en dmet de gedachte dat we in ht druilerige bos onze tent moesten opzetten ineens een verharde weg onder ons. De bewoonde wereld dus. Weg zijn visioenen gehad dat we zonder eten in het bos moesten overnachten.

De verharde weg bleek ook nog eens de juiste weg te zijn die we moesten hebben. De weg door het hele bos is wel aflopend dus fietst gemakkelijk. Moe en ijskoud kwamen we in Tübbingen aan. Wat fijn is toch die jeugdherberg.

Vanochtend hadden we nog wel even de fietsenmaker opgezocht voor nieuwe remblokken op Fred's fiets en voor een gesphanger van een ortliebtas die ons in de steek liet. Zoveel bagage... het hangertje kon het niet aan.

Om 10.15 uur vertrekken uit Tübbingen. Wel wat gespannen over de berg die ons stond te wachten. Het ongewisse maakt soms meer kapot dan je lief is. Gemakkelijk zaten we op de juiste route want deze lag om de hoek van de jeugdheberg, en rijden we Tübbingen uit. Met een fals plat van 5 km naderen we de Schwäbisch Alp. Dit is achteraf een lachertje. Binnen een uur waren we er klaar mee en stonden we boven. Hadden we ons daar nu zo druk om gemaakt?

De natuur loopt hier wel achter en was het was ook vandaag niet aangenaam warm.

Het voordeel van klimmen is wel dat je bijna tot Sigmaringen onophoudelijk kunt dalen. Snelheden van 28 km/h werden gemakkelijk gehaald. De etappe van Reitsma zat er zo op. Vlak voor Sigmaringen toch een paar gemene kuitenbijters. Maar wel fantastisch.

Het landschap is wisselend en begint zich steeds meer als een Alpenland te presenteren. Wijdse graslanden met koeien die nog net niet met een bel liepen, al zou je het zo langzamerhand wel verwachtten. We rijden deze dag gelijk de volgende etappe van het boekje. Het liep toch mooi vlot door. Al blijkt toch later dat we te overmoedigd wzijn geweest. Te enthousiast zullen we maar zeggen. De bijna 900km in 7 dagen gaat langszaam aan meetellen.

De laatste 30 km vochten we tegen het onweer en ons zelf. Gaan we het halen of toch net niet? Het einddoel wat we gesteld hadden wilden we wel halen al was dit net iets te ver. Het lukte door het naderende onweer en de openvelden net niet. |Misschien ook iets de gevaarlijk met donder en bliksem. Dus nemen we een camping eerder.

De bewegwijzering naar de camping schoot te kort, en zoals we al eerder gemerkt hadden, maar half. Je zet 1 à 2 aanwijzingsborden neer die je in de juiste richting wijzen en dan laat je het de volger maar zelf uitzoeken.

Toch is er goed nieuws te melden. De Garmin doet het ineens en is een geweldige steun. Veel gemakkelijker fietsen.

We zitten nu op de camping in Illmensee. Direct na aankomst begon het te hagelen. Wat ben je dan blij dat je met je biertje in de hand het natuurgeweld kunt aanschouwen.

Geen tent dit keer maar een stacaravan. De caravan waarin we vannacht zitten moest nog klaar gemaakt worden. Helemaal niet erg. We zijn al blij met het onderdak.

Na heerlijk gedoucht te hebben zitten we nu in het plaatselijke restaurant. Een dorp niet groter dan de Krim, een kleine plaats waar Fred oorspronkelijk vandaan komt.

Morgen nog dertig km tot Bodensee. Er is goed weer belooft, dus kan het een mooiw dag worden. Toch besluiten we bij regen de veerboot van Wasserburg naar Bregenz te nemen. Maar is het weer mooi, dan wordt het gewoon fietsen.

Nog een dag en nog een dag dan hebben we rustdag in Dalaas Oostenrijk. Fijn!