Van kust naar kust

Na bijna 25 uur slapen is de vaatdoek weer gezond. En kan weer vertrekken naar Rome. In de ochtendzon ruimen we de tenten op. We leggen ze te drogen op een stuk waar de zon vol schijnt. Gisterenavond om 22:00 uur toen we net in bed lagen begon het te regenen. Ook in Rome blijft het dus niet droog al hebben we er niet veel last van.

Opnieuw slapen we prinsheerlijk. Al is het op de grond slapen van Fred voor volgens mij niet echt lekker. Morgen maar eens een ander luchtbed halen.

Het fietspad waarmee we Rome binnenkomen is rood van kleur. Het voelt als een loper. Je kunt ook bijna niet misrijden. Alleen maar volgen. Het pad is aan beide zijden begroeid met riet. Soms kunnen we er net doorheen. Er zijn veel andere fietsers en hardlopers op het pad. Zo rijden we steeds meer de stad in. Er komen meer en meer gebouwen en de verkeersdrukte neem toe.

Via een oude brug komen we echt in Rome stad. Hoge gebouwen, druk verkeer en heftig getoeter. Het zijn wel opvliegerige verkeersdeelnemers die italianen.

We genieten van wat we zien. De gebouwen, de parken, de straten. 

De toeristen lopen overal. En we komen we steeds dichter bij het Vaticaan. 

Langs de burcht van de Paus rijden we Vaticaan stad binnen. De hekken voor Pinksteren staan er al. Waarschiijnlijjk staan ze er altijd. Door de carbinairi worden we op de vingers getikt. Biking is forbitten! Zegt de man.

We stappen netjes al en lopen de laatste meters naar de naald midden op het plein. Hoe vreemd om hier naar 4 jaar weer samen met de fietsen te staan.

Lang blijven we niet. Het behalen is wederom belangrijker dan de gedachte die vele gelovigen hebben.  Via de kleine straatjes die de stad veel heeft besluiten we  te stoppen bij een klein cafeetje. Niet voor een cappuccino moet ik zeggen.nee een biertje als het vocht met stralen van je rug, je onderzijde bereikt, lijkt ons beter. Op de vraag: Media, grande? Zegt Fred meteen grande! IK ben een grote jongen. Dat begrijpt de kelner en al ras zitten we aan een liter bier. Een beetje veel om half 12 's morgens. Hierna gaan we verder en nemen in een vogelvlucht het oorlogsmonument Emmanuele en het Colloseum. 

Vervolgens gaan we naar Statione Termini. Hier kopen we een ticket  voor de trein van Rome naar Pescera. Een afstand van 3 uur treinen voor 14 euro.

Van west naar oost. Van Middelandse Zee naar Adriatische Zee.

Wel met gemengde gevoelens overigens. Niet nogmaals de Apenijnen over, maar de tijd die we hebben en de afstand die we dan moeten doen door de bergen, kon wel eens teveel zijn. En halverwege is er geen optie terug. 

In het station zien we hoe groepen roma's mensen bedonderen. Ze helpen met tickets die te duur worden. Draaien om de biljet automaten, maar worden nooit eerste in de rij. Handlangers handelen met de gekregen info verder af. Als de politie komt zijn ze ineens allemaal weg. Om vervolgens er zo weer te zijn en verder tegaan waar ze mee bezig zijn.

We hebben de neiging mensen te behoeden, en niet in de praatjes te stappen, maar ze zijn met te veel. Wij kunnen dit niet veranderen zonder zelf dan in problemen te komen. Jammer maar hetzij zo.

Met de trein komen we dus later aan in Pescera. De trein was comfortabel  en we konden al onze electrische apparatuur opladen. De trein is zo gek nog niet.

In Pescera rijden we naar Francavilla di Mare. We hebben een plek op 15 meter van de zee. In de tent hoor je de zee ruizen en de golven kabbelen tegen de stenen beschoeiing. Wat zal dat lekker slapen.We eten als gewoonlijk. 

Morgen zakken we af richting de hak van Italië