Van de regen in de drup...

Na een toch wel koude nacht, stonden we om half 8 op. Het ochtend ritueel kon beginnen. Tent inpakken, fietsen gereed maken en douchen. Het zou een zware dag worden, met veel klimwerk. We begonnen met hellingen van 6% stijging. Die zijn nog te doen. Deze ging over in 10-15%  Wel 40 km lang was het zwaar klimmen. Echt afzien. Met 6 km/u fietsen we naar boven en het sloopt ons. Ik had aan het begin al het idee dat het wel eens zwaar kon worden want er waren veel motorrijder uit diverse landen, en die komen niet zo maar.

In het wegdek zit veel scheuren en gaten. De winter had hier huis gehouden. De natuur is schitterend. Alles is nog mooi groen. En doet haar best in het ochtend zonnetje. Ondertussen was het nog niet heel erg warm. Er stond een krachtige wind tegen, en een jasje kon eigenlijk wel aan als je stil stond. De wind en de bezwete huid is geen goede combi. Trillend van de kou sta ik soms naast m'n fiets.
Gauw verder. Hoe hoger we komen hoe kouder het wordt. 

Dan ineens wil mijn versnelling niet naar de laagste stand. Een overblijfsel van het vliegtuig. Dan maar verder en niet in de laagste versnelling. Toen we net een dorpje voorbij waren of eigenlijk in een afgelegen gebied zitten, loopt het trapwerk van de fiets van Fred vast. Een schakel van de ketting staat op knappen. Fietsen wil niet meer.

We lopen een flink stuk en komen bij een albergo. We gaan koffie drinken en vragen waar ze ons kunnen helpen. 5 kilometer terug is een werkshop voor landbouwwerktuigen zeggen ze, daar moesten we maar heen.

Alle zwaar bevochten hoogtemeters worden gelijk te niet gedaan, maar doorgaan is geen optie. Met 50 km per uur vliegen we naar beneden. De schakel is niet helemaal door en de mannen van het bedrijf fixen het.
Na een half uur fietsen we weer, naar boven. Gerust zijn we er niet op maar drinken nogmaals koffie bij het cafe van zo even. Tot Sansepolcro is nog 33 km en weer flink klimmen. 

Het wordt steeds kouder naarmate we hoger komen. De jas kan aanblijven en is eigenlijk nog te dun. Ineens staan we boven. Als we stoppen horen we koebellen in de verte. Het uitzicht is fabuleus mooi. Een mooie vallei met ver onder ons het stuwmeer Lago di Madonnúccia. De afdaling is super mooi. 17 km knallen waarbij snelheden van 51 km per uur worden gehaald. Koud is het wel. Als ik stop zijn mn vingers verstijft en spierwit. 

In het stadje Sensepolcro zoeken we een fietsenmaker. Een wielrenner die bij een bij een tankstation staat, vragen we naar de meccanica bisecletta. Eerst volgt een ingewikkelde uitleg in het Italiaans die ik en Fred maar voor de helft kunnen volgen, zegt hij ineens terwijl hij op de fiets stapt; Ik ga jullie wel voor. Met een hoge snelheid gaat het naar de fietsenzaak. De zaak is dicht en gaat om 4 uur open. We wachten op een terras. 

De zware donkere wolken die al dreigend boven ons hingen verliezen het. Het begint te regen. We zitten onder een zonnenscherm en aanschouwen het. Opnieuw is het koud. Om 4 uur stappen we op.

Bij de fietsenmaker hebben we een nieuwe verrassing. Er is een spaak los en de velg is volledig gescheurd. Wat hebben we toch met achterwielen?

Er is geen wiel voorradig en die kan pas over een dag worden geleverd. De man denkt nogmaals na en loopt weg naar het magazijn. Hij komt terug met een voorwiel en wil deze wel om spaken zodat we de velg kunnen gebruiken. We knikken en stemmen in.

Het duurt wel ca. 3 uur. We hebben geen keus.

Weer zoeken we lopend het centrum op. De zon is gaan schijnen en het is goed toeven. Hebben we wel verdiend.  

Na een uur wordt het donker en dreigen de wolken ons opnieuw in de regen te zetten. Opnieuw wordt het kouder en kan de jas weer aan. 

Hoeveel pech kun je hebben op een dag. Er breekt een onweer los en we vluchten naar binnen. Tegen 18:30 uur lopen we weer naar de fietsenzaak. De beste man is nog bezig maar bijna klaar. De ketting van Fred wordt  na gekeken en gesmeerd. De versnelling wordt bijgesteld en de remmen nagekeken en banden opgepompt. Bij mijn fiets stelt hij de versnelling na en worden de banden opgepompt en remmen bekeken. Dat is hij klaar. De rekening is een lachertje. Het is in onze ogen veel te laag. Je koopt er bij ons nog geen twee buitenbanden voor. 

We besluiten toch nog naar citta di castello te fietsen, 20 km verderop. Dat was ook ons doel vanochtend. We zijn nog maar 10 minuten onderweg en de regen valt met bakken uit de lucht. Dat wordt helaas veen camping. We leggen aan bij een 4 sterren hotel iets hoger in de bergen. Heerlijk  warm en droog.  De badkamer hangt vol met kleding en schoenen die moeten drogen.

We eten dit keer geen pizza, maar angusbeef. Helemaal niet erg. Heerlijk was het dit hebben we wel verdient.

Morgen naar Bagno 90 km. A domani!