Terug in de Middeleeuwen

De kloprozen buigen voor de regen en hopen op beter weer. Met hangende koppen staan ze langs de kant van de weg. Het ene keer voel ik me een klaproos hopend op beter tijden, toch geniet ik met volle teugen en is het een voorrecht om hier in de mooie natuur te mogen fietsen. Velden van klaprozen en paarse distels passeren we. Met hier en daar wat koolzaad. Mn moeder zou het maar wat graag willen, in haar voortuin, schiet me telkens in gedachte. Ik gun het haar zo, dat het eens is zover is.

De dag begint met een lekker ontbijt, er is van alles en wie mij kent weet dat zo iets mij niet gelukkiger in maken. Het ontbijt ver van mijn eigen tafel en is echt heel fijn, maar de regen die valt doet me geen juigen om verder te gaan. Het is  er lekker warm en gemoedelijk en de gedachte om in de regen verder te gaan is niet echt mijn ding. We stappen des ondanks op en het heeft ook zo toch zo  zn charme. Door de regen  fietsen we. 

We gaan weg met donkere wolken, afscheid van een heel fijn hotel.

We hopen tegen beter weten in, het regent. En als je nu denkt in Nederland  is het slechter dan heb je toch een fijn gevoel. Hoe egoïstisch.  

De velden en de natuur zijn onze vriend.  Onbeschrijvelijk mooi, maar de al maar nattere kleding voelt niet als een gegoten jas. Volgens de route moeten we onder de tunnel rechts. Het was een tunnel te vroegen een brug te ver om 2,5 km te veel klimmen, om vervolgens nutteloos weer af te dalen. Toch genieten we en nemen we de stijler worden heuvels voor lief. 

Langszaam en af en toe schuilend voor de ergste regen staan we onbeholpen langs de kant van de weg. Na dertig kilometer staan we onder een boom. Na even bekijk ik mn fiets, wat zien die eruit. Zand, modder maakte hem niet mooier. Dan ontdek ik een spaak in het achterwiel die stuk is. Gelukkig niet aan de kant van de tandwielcassette. Deze is te repareren. We zoeken een droog onderkomen die we vinden onder een overkapping bij een huis. Alle tassen eraf en fiets op de kop. Wiel er uit, en repareren. De mensen in het huis merken niets van dat we er staan. 

Na een half uur fietsen we verder door het land van bergen, regen en grijze luchten. Het is 14 graden, meldende aanwijzingen aan de kant van de weg.

Niet wat we even hadden gedacht, al voelt het wel zo.

Via zand paden naderen we Assisi. De wegen zijn vol kuilen en vol valkuilen van water en modder. Al kruizend van links naar rechts zoeken we ons pad. 

Dat hier in de middeleeuwen mensen hebben gelopen om naar Franciscus van Assisi te gaan komen in mn gedachte. Ook het boek van" kruistocht in spijkerbroek" herinnert me aan die tijden. Wat is hier allemaal gebeurd. Bijzonder toch? Normaal zou ik er nooit over nadenken, maar de setting maakt meester van me. Wel raar toch. Zou geschiedenis meer gaan spelen  als je ouder wordt? Ik ben overtuigd!

Via foute keuzes vinden we de camping in Assisi. We kiezen voor en kant en klare tent waar wel een elftal in kan. Allemaal stapel bedden. De dames achter de balie zijn lief en denken mee met dit hondeweer. We mogen er in. Dat is geen eigen tent maar toch de kosten van een camping. (Hopen we ). Hoe dom is het je campingspullen 500 km mee te slepenals je er geen gebruik van maakt. Kou en verlangen naar een droog en warm bed, doet ons toch te besluiten .

We gaan dochen waarbij ik eens zoveel tijd nodig heb dan Fred.. Heerlijk die warme regen.

We eten op de camping met de gedachte dat we morgen alles schoon en droog hebben. Wasmachines en dogers zijn gewillig. Heel fijn

Morgen start de Giro in Assisi. Als het even kan gaan we kijken. Tot morgen